Blank zijn & Jarig zijn in Zambia

Hoi Allemaal,

Het is weer een week sinds mijn vorige blog, dus bij deze weer een nieuwe! Met de spontane lunch met de bisschop, de eerste keer uit in Chipata en natuurlijk mijn verjaardag!
Er staan trouwens nieuwe foto’s op dropbox! Het vorige, het verpakken in een .zip bestand werkte niet. Dus nu staan ze weer in normale versie erop.

Vorige week begon het in het huis van de bisschop. Ik wilde even mijn mail daar gaan checken, kom ik Father Gabriel tegen. Van hem moest ik eerst mee lunchen voordat ik op internet mocht. Dus even later zat ik met wat Fathers aan de tafel Nshima te eten, best gezellig! Toen kwam er een man aanlopen die ik nog niet kende. Ik kletste even met hem voordat hij ook eten ging pakken. Zegt Father Gabriel opeens tegen mij: ‘Kijk, dat is nou de bisschop!’. Toen hij zag hoe verbaasd ik was moest hij wel erg hard lachen. Ik zat opeens te lunchen met de bisschop! We hadden hem nog niet eerder gezien omdat hij in Rome zat en hij zou pas vanaf 24 oktober in Zambia zijn. Maar hij was dus eerder teruggekomen!
Gelukkig is het een hele vriendelijke en toegankelijke man. Erg gezellig gekletst! Maar ik was wel de eerste van de groep die met de eer kon strijken om hem gezien te hebben!
Een paar dagen later kwam hij spontaan ’s avonds langs om bij ons wat te drinken. Wel gezellig gekletst, hij is goed op de hoogte van alles hier! Ook stelde hij voor dat wij een watertank zouden moeten krijgen omdat we regelmatig zonder water zitten. Maar we zullen zien hoe snel dat geregeld is. Als het op Zambiaans tempo gaat heeft de volgende groep er pas profijt van ;-) Achja, we redden ons ook wel!

Tineke, Karin en Alida, jullie bericht is overgekomen hoor! Er kwam een man, Mohamed, naar mij toe en die had mij wat te vertellen. Het was iets wat de vorige groep tegen hem had gezegd dat hij dat tegen mij moest zeggen. Hij wist niet wat het betekende maar hij wilde graag het bericht overbrengen. Dus ik stond daar met Mirjam en Heleen nieuwsgierig te zijn. Zegt hij: ‘Ik wil met je zoenen!’ Haha nou wij kwamen niet meer bij ;-)

Zaterdag gingen we uit! Was voor mij de eerste keer dat ik uitging in Chipata. De avond begon in Blue Gum, een café. En later op de avond gingen we naar East Point, een discotheek. Ik moet zeggen, het uitgaan hier is toch wel typisch. Er komen om de haverklap mensen naar je toe die wat van je moeten. ‘Oh, you have such nice moves!’, ‘You look so fine!’, ‘I want to be with you’, ‘What is your phone number?’.... En niet omdat ze je echt leuk vinden, maar omdat je blank bent. Best raar om te beleven. Maar aan de andere kant wisten we dat al voordat we uit gingen. Op zich is het ook wel grappig, want je ontmoet wel veel mensen. Zo hebben we een bankman uit Lusaka leren kennen. En hij vond dat wij hele goede mensen waren, hij bleef dat maar herhalen. Op zich wel grappig om mee te maken, sowieso dat hele uitgaan. Maar dat idee erachter blijft raar. Maar al met al het was een geslaagde laatste keer uitgaan als tiener! =)

De dag daarna was het 24 oktober, Independence Day! De dag dat Zambia viert bevrijd te zijn van de Engelsen, in 1964. Via Father Gabriel en anderen hadden we gehoord dat er bij een voetbalstadion wel leuke activiteiten waren. Na verschrikkelijk omgelopen te zijn waren we daar eindelijk aangekomen. En het was druk daar! Echt veel mensen...
Al toen we door de mensenmassa heen liepen werden we veel nagekeken en nageroepen. Op zich is dat voor ons niets speciaals meer. Maar toen we eenmaal in het stadion gingen zitten en er allemaal mensen om ons heen kwamen staan voelde ik me wel wat ongemakkelijk. Alle kindjes stonden echt op een halve meter ons aan te staren. Nou dan weet je echt niet meer waar je moet kijken als je niets anders ziet dan zwartje kindjes.. We zijn dus ook niet al te lang gebleven. Want prettig was anders! Al was dit wel een van de eerste keren dat ik me onprettig voelde omdat ik blank ben. En dat na een maand hebben we hier niets te klagen.

Maar het blank zijn is wel een dagelijks ding. Want als je bijv. naar het centrum loopt wordt je regelmatig nageroepen door kinderen. Die roepen dan: ‘How are you? How are you?’ het liefst dan zo vaak mogelijk achter elkaar. Als je dan reageert met: ‘I’m fine, and how are you?’ Krijg je als antwoord: ‘Thank you’ of liever... ‘How are you? How are you?’ Haha het is net een bandje dat afgespeeld wordt. Achja, je blijft een attractie hier. Het heeft ook wel wat grappigs. Maar ik denk wel dat wij het allemaal erg stil gaan vinden als we weer terug zijn in Nederland en niemand zegt gedag of vraagt hoe het met je gaat ;-)

Met het project gaat het de goede kant op. We hebben weer een gesprek gehad over waar we nou verstandig aan doen. Father Famuel, Ellen en ik zijn tot de conclusie gekomen dat we research naar de verschillende groepen die met Home Based Care verbonden zijn, gaan doen. We gaan met patiënten in gesprek over wat zij nou aan de zorg hebben. En wat eventueel verbeterd kan worden. Hierbij nemen we gelijk de familie mee, om te kijken of hier een vervolgproject uit kan komen. Verder gaan we meelopen met de caregivers om zo beter zicht te krijgen op hun activiteiten en op de verbeterpunten. Dit kunnen wij dan weer meenemen in de lessen. Tot slot willen we meer zicht krijgen op de kennis van de Fathers en Sisters die betrokken zijn bij het ziekteproces van iemand. Wat is precies hun rol bij een zieke? Wat zijn hun activiteiten? Hoeveel weten ze van verschillende ziektes? Hoe zouden we hun kennis kunnen vergroten? Op deze vragen willen we allemaal antwoord krijgen omdat geloof hier een belangrijke rol speelt in het leven van mensen, met name zieke mensen. Dat maakt hen natuurlijk een interessante betrokken partij, waar tenslotte nog geen onderzoek naar is gedaan!

Tot slot: Mijn verjaardag gister!
De dag begon erg leuk =) Toen ik naar buiten liep hadden ze een stoel speciaal voor mij versierd en lagen er kaartje en een pakketje voor mij klaar. Echt leuk al die kaartjes, bedankt jullie :D Het pakketje was van paps en mams voor lekkers! Natuurlijk ook stroopwafeltjes en lange jans! Die gaan hier pas op als er ook een kopje thee bij zit, hoor Manon! Gelukkig zat dat ook in het pakketje. Compleet dus! :D Ook was er een super grote kaart van hun met oorbellen erin! Daarbij kreeg ik cadeautjes van de groep. De bel van Halli Galli was gemaakt! Danku Rick! :P Verder kreeg ik van hun een mooi uit hout gesneden pot en pen. Iets waar ik al wel mijn zinnen op had gezet om mee naar huis te nemen, dus dat was erg leuk om te krijgen!
Daarna gingen Ellen en ik gauw naar Home Based Care om les te geven. Gelukkig kwamen er nog meer anderen caregivers, dus al met al hadden we een groep van 15 mensen. Niet slecht! Dit was de eerste les die we samen met de studenten van School of Nursing hadden voorbereid. Alleen zij kwamen wel bijna 1 uur te laat.. Mja, daar moeten we denk ik maar aan wennen. Ondertussen waren Ellen en ik al wel begonnen met ons deel. De les ging over First Aid. Was wel een leuk onderwerp! Al merken we wel dat de kennis veel beter over komt als het in het Nanja gegeven wordt, dus de locale taal. Het Engels blijft voor zowel hen als ons lastig. Hopelijk komt het zo ver dat we de lessen geheel door de studenten kunnen laten doen. Dan komt de kennis wel volledig over. En dat is natuurlijk ons streven!

In de middag geluncht en toen nog even de stad in geweest met Ellen. In de avond gingen we met de hele groep uit eten. Was zeker gezellig! Leuk uitje voor mijn verjaardag =) Daarna nog met een aantal geproost op mijn verjaardag (natuurlijk) met wijn ;-) Leuke afsluiting van een geslaagde dag!

Morgen vertrekken we in alle vroegte naar Lake Malawi. Heb er zin in! =) Gelukkig hebben we vorige week een tijdelijke verblijfsvergunning gekregen. Dat maakt het reizen naar het buitenland veel makkelijker. Misschien moet ik toch maar nadenken om hier asiel aan te gaan vragen, het relaxte leven hier bevalt mij wel :P

Tot de volgende blog! Liefs!