STOMME SNEEUW

Hoi Allemaal!

Een blog van mij om jullie even een up-date te geven.. Veel eerder dan verwacht.

Zoals jullie zelf ook weten sneeuwt het in Nederland. En niet zo'n beetje ook niet... Daarom konden mijn ouders, broer & zus dit weekend dus niet komen. Want vrijdag was Londen nog wel open, maar A'dam was dicht. Dus de vlucht van A'dam - Londen ging niet door en vertrok het vliegtuig London - Lusaka zonder hen... Dik balen dus...

Na flink wat scheldwoordjes in de lucht gegooid te hebben werd het tijd hier de lodge af te zeggen en in Nederland te kijken wat dan mogelijk was. Zaterdag middag werd ik gebeld door mams, ze hadden de vlucht omgeboekt. De planning is nu dat ze dinsdag naar Londen vliegen en woensdag naar Lusaka. Waar ze donderdag ochtend aankomen en de bus naar Chipata nemen. 6 januari vliegen ze dan met z'n alle terug. Nou hoorde ik dat de weersvoorspellingen slecht zijn. Sneeuw, Sneeuw en Sneeuw. STOM!
Ook het eerste bezoek heeft problemen met naar huis komen. Robin, een vriend van Rick, zou morgen naar Londen vliegen. Die vlucht is al geannuleerd. Feest op de vliegvelden dus...

Het enige wat we kunnen doen is afwachten. En heeeeeel hard hopen dat het stopt met sneeuwen. Want ik heb echt zo zin in dat ze hier naartoe komen! De studenten van de School of Nursing zouden al voor mij bidden. Dan moet het goed komen lijkt me...

Nou, voor nu ga ik maar afwachten en hard aan het project werken. Verder is het een rustig weekend met Ivonne en Ellen, aangezien we maar met z'n 3tjes thuis zijn.
Gister naar Salat geweest, iemand die wij kennen via het Craft Centre en iemand die ik echt bewonder. Hij is een gehandicapte man van 28. Hij kan niet lopen en doet alles kruipend op zijn knieen of in zijn rolstoel. En je raad het nooit, ja zijn huis staat boven op de heuvel. En hoe komt hij de heuvel op? Zichzelf omhoog duwen. Ik moet zeggen, de heuvel is stijl en de weg is super slecht door de regen. Ik heb echt respect voor hoe hij omhoog gaat. En dat elke dag weer. Hij woont daarbij ongeveer 10 KM van het Craft Centre, zijn werk. Dus elke dag duwt hij zichzelf, heuveltje op heuveltje af, zich naar zijn werk. Ik zou het hem niet na doen.. Sterker nog, in Nederland komt dat niet voor.
Zijn huisje is ook echte armoede. Maar ondanks dat kregen wij nog een bord rijst en daarna nog lunch. Die gastvrijheid kent geen grenzen. Helaas werd ik na het bord rijst misselijk en voelde ik me niet lekker. Dus heb maar de fietstaxi mee naar huis genomen. Maar ik had het niet willen missen. Om te zien hoe iemand met zo weinig geld plus een handicap nog zo veel van het leven maakt. En nog blijft dromen over zijn eigen bedrijfje en gezinnetje. Ondanks dat je te horen krijgt van de dokter dat je behekst bent en daardoor een handicap hebt..

Ik moet nu trouwens gauw met mijn blog op houden want ik zit al aardig lang op internet. Maaruhm... duimen jullie ervoor dat mijn familie nog kan komen? Ik hou jullie op de hoogte!

Liefs!