'Eindverslag'

Hoi allemaal,

De laatste dagen vliegen voorbij! De tijd hier zit er bijna op. Nog maar een paar dagen en we zitten in het vliegtuig naar Nederland. Heel raar idee eigenlijk.. Zeker nu het echte afscheid nemen is begonnen. En bij het eind hoort, voor school in ieder geval, een eindevaluatie. Dus bij deze mijn terugblik op de laatste vier maanden.


Vrijdag stond in het teken van afscheid van het bisdom. ’s Ochtends begon het met de presentaties voor de bisschop, father Andy en sister Emelda. We moesten presenteren wat we hier gedaan hadden en wat de volgende groep gaat doen. Dat verliep allemaal wel goed!
In de avond waren we uitgenodigd voor een afscheidsdiner met feest. We waren om half 7 uitgenodigd, maar het duurde tot 8 uur voordat iedereen van het bisdom er is en we aan tafel konden. Voor een heerlijke maaltijd overigens, met natuurlijk, Nshima. Waarschijnlijk de laatste keer! Het was een gezellige avond met de bisschop, father Gabriel, father Andrew, father Nyoni en father Mathias (die voor de drank mocht zorgen, waar father Gabriel wel heel blij van werd).

Gister, zaterdag, was het tijd om afscheid te nemen van de mensen die wij hier hebben leren kennen. De mensen met wie wij tijdens ons verblijf het meest om gingen hadden we uitgenodigd om wat te komen drinken. Dus Chris Piet, Grace (met kinderen), Leon, Mr Banda en Salat kwamen langs. Wij kregen van Mr Banda en Salat nog een kleinigheidje. Ze hadden voor ons allemaal soort tasjes gemaakt. Echt heel lief! De middag hebben we doorgebracht met gezellig kletsen en voetballen met de kinderen van Grace. Geslaagd afscheid! Al zien we de meesten deze week nog wel, aangezien ze toch nog wel even langs wilde komen.

Het is wel een raar idee dat ik sommige mensen hier voor het laatst heb gezien. En op sommige plekken voor het laatst kom. Het leven hier is heel normaal geworden, inclusief de mensen die wij hier hebben leren kennen. Mijn leven speelt op dit moment gewoon hier af. Het draait allemaal om hier en om Zambia. Het idee van naar huis gaan is dan ook ongrijpbaar. Niet dat ik geen zin heb om naar huis te gaan, dat heb ik zeker wel want thuis mis ik ook, maar Nederland voelt als een ver-van-mijn-bed-show. Al ben ik er de laatste weken veel meer mee bezig. Hoe is het in Nederland? Hoe zal het weerzien zijn? Hoe is het leven thuis? Wat heb ik gemist in de tijd dat ik weg was? Moet ik erg wennen? Dingen die de terugreis ook wel spannend maken. Zoals je denk ik wel begrijpt, het is dubbel. Nu mis ik Nederland en in Nederland zal ik Zambia ongetwijfeld gaan missen. Maargoed, er is een tijd van komen en een tijd van gaan...

Ondanks dat het soms moeilijk was om zo ver weg van huis te zijn had ik deze vier maanden niet willen missen. Ik heb hier veel mooie en leuke dingen mee gemaakt. Zowel binnen als buiten de groep. Wij hebben het als groep, in mijn ogen, goed gedaan. En we hebben er samen vier leuke maanden van gemaakt. Buiten de groep heb ik leuke mensen leren kennen. Mensen waarvoor ik zeker bewondering heb, zoals Mr. Banda en Salat. Gehandicapt, weinig toekomstbeeld, maar altijd goed gemutst en positief. En met het weinige wat ze hebben ontzettend veel geven. Mensen met hun hart op de juiste plek. Ik ben blij dat ik deze mensen heb leren kennen en een kijkje heb mogen nemen in hun leven.
Verder ben ik weer een stukje ‘wereldwijzer’ geworden. Dat is altijd mooi meegenomen en leerzaam. Ik ben blij dat ik dat wereldwijzer in Zambia geworden ben. Zambia is nog echt Afrika. En daar kwam ik voor. Wat ik altijd hoorde over Afrika was dat de mensen er arm zijn maar niet minder gelukkig zijn, zo niet gelukkiger dan de mensen in het Westen. Ik heb me altijd afgevraagd of dat klopt. Ik heb op die vraag de laatste maanden denk ik wel een antwoord gekregen. Mijn visie is dat kinderen over de hele wereld hetzelfde zijn. Kinderen genieten van kleine dingen. Zijn tevreden met simpele dingen en kunnen lang bezig zijn met iets kleins. Natuurlijk geldt dat niet voor iedereen, maar goed, jullie snappen wel wat ik bedoel. De volwassenen hier hebben hier veel zorgen, maar zijn denk ik gelukkiger dan in het Westen. Mensen hier zijn bezig met overleven. Daardoor leven zij met de dag. Wat er morgen gebeurt maakt niet veel uit, want wie zegt dat er een morgen komt? Die mentaliteit heerst hier. Vervelend als je wat duurzaams wil op zetten, waarvoor naar de toekomst gekeken moet worden. Maar het heeft als voordeel dat mensen de dag nemen zoals die komt. Ze zijn niet gestrest over hun lijstje wat ze af moeten werken met taken van de dag. Nee, loopt de dag anders dan gedacht dan is dat zo. Wat vandaag niet komt, komt morgen wel. Gehaaste Zambianen heb ik dan ook weinig gezien.
Een ander voordeel dat die mentaliteit heeft is dat de Zambianen hierdoor spontaan zijn. Alles kan even tussendoor en het is niet vaak dat iets te veel gevraagd is. Hun spontaniteit komt ook mede door hun socialiteit. Zambianen zijn sociaal. De familie en de relaties die je hebt opgebouwd met mensen om je heen zijn belangrijk. Daar steek je energie in en die koester je. Mooi om te zien dat hier de nadruk op de mensen ligt en niet op het werken. Het werktempo hier ligt dan ook ongeveer op een kwart van waarop het ligt in Nederland. Dit maakt het leven een stuk relaxer. De wereld stort niet in als je niet tig dingen op een dag doet, zoals in het Westen. Naar mijn idee stralen de mensen hier dan ook een bepaalde rust uit. Niet gestrest en niet gehaast. Dat zal ik zeker missen als ik weer terug ben.

Qua project ben ik blij met het resultaat wat wij geboekt hebben. Het blijft jammer dat het lang duurde voordat we duidelijk hadden wat we konden doen, waardoor we vertraging opgelopen hebben. Maar ik denk dat wij wat achter laten waar de volgende groep prima op verder kan borduren. Zodat zij wel gelijk aan de slag kunnen. En dat we onszelf nuttig hebben gemaakt hier. Waarvoor we tenslotte hier naartoe kwamen!

De laatste dagen zullen Ellen en ik nog wel bezig zijn met de laatste dingen afronden voor het project. Woensdag ochtend moeten we nog een les geven en nemen we afscheid van de studenten van School of Nursing. Om donderdag ochtend in het busje te stappen op weg naar Lilongwe! Op naar Nederland! Dus ik zou zeggen: Tot in Nederland! En bedankt voor alle reacties op mijn blog over de tijd, is leuk om te lezen!

Liefs!