Hectische week!

Hoi jullie!

Ik kreeg over mijn vorige blog te horen dat er veel spellingfouten in zaten, dus ik zal nu beter mijn best doen om goed Nederlands te schrijven! ;-)

Deze week was echt een drukke en hectische week. Daarom is de blog ook wel een beetje lang!

Vorige week en deze week zijn we naar het binnenland geweest om een kliniek en twee ziekenhuisjes te bezoeken. Heel erg leuk!
Vorige week gingen we naar Muzeyi. Een kliniek ongeveer een uur rijden hier vandaan. Na ontvangst met drinken en home made cookies moest Leon even wat zaken bespreken en daarna kregen wij een rondleiding door de kliniek. De kliniek heeft elke ochtend zo’n 100 tot 150 patiënten op de stoep staan die een hulp nodig hebben. En ze hebben één verpleegkundige die de patiënten kan zien. Geen dokters. ’s Ochtends is het dus erg hectisch en volle bak. Alle mensen moeten gezien worden, want je kan ze moeilijk wegsturen en de volgende dag terug laten komen als iemand 40-50 KM gelopen heeft om in de kliniek te komen. De meeste mensen worden naar huis gestuurd met medicijnen, alleen de echt kritieke patiënten worden opgenomen. Er zijn namelijk maar weinig bedden en er is weinig geld.
Verder is er opvang voor hoogzwangere vrouwen die daar vier weken voor de uitgerekende datum komen. Om zeker te zijn dat ze daar kunnen bevallen en niet de weeën 50 KM van een ziekenhuisje krijgen. Dan is de kans dat de bevalling namelijk mis gaat erg groot. De meeste moeders gaan na 6 tot 12 uur na de bevalling weer naar huis lopen. Met het pasgeboren kindje op de rug. Best heel heftig! De kindjes die wij gezien hebben waren trouwens echt popjes!

Deze week gingen wij naar Kanianga en Lumezi. Dat was met een overnachting in Kanianga, omdat het niet in een dag te doen is. Het is namelijk niet ver rijden, maar omdat de weg zo ontzettend slecht is duurt het zeker vijf uur voordat je in Kanianga bent. Er ligt namelijk wel asfalt, maar doordat daar zo veel gaten in zitten kan je beter naast de weg rijden. Al schiet dat ook niet echt op vanwege de geulen die ontstaan zijn door de regen. Er zit dan maar een ding op: langzaam rijden, slingeren en hobbelen!
Na de heftige rit werden we ontvangen met een heerlijke lunch. Echt, de taart als toetje was super lekker! Nou is het ook wel af te zien aan de Sisters die daar werken dat ze erg graag lekker eten.
Na de lunch werden we rondgeleid in het ziekenhuis. Ook in dit ziekenhuis komen elke dag ongeveer 100-150 patiënten. En ook hier hebben ze maar een clinical officer. Die staat al wel iets boven een verpleegkundige, maar is nog geen arts. Verder had dit ziekenhuisje iets meer bedden dan Muzeyi. En het had een programma speciaal voor pasgeboren kindjes en hun moeders/verzorgers. Nadat een kind geboren wordt blijft de moeder, of degene die voor het kind gaat zorgen, twee maanden in het ziekenhuis. Daar hebben ze een speciaal onderkomen gebouwd voor deze mensen. Een onderkomen wat veel lijkt op hun leefomstandigheden op het platte land. In die twee maanden leren ze over voeding en hygiëne, gericht op de baby. Als het goed gaat na twee maanden gaan ze naar huis. Om na een paar weken weer terug te komen voor een check-up. Blijkt het goed te gaan mag moeder & kind weer naar huis. Gaat het niet goed blijven ze weer voor een paar weken om extra bij te leren en zodat de baby aan kan sterken. Net zo lang totdat het goed gaat met moeder en kind!
Een heel goed initiatief dus! Het is alleen er jammer dat dit ziekenhuisje, en eigenlijk alle ziekenhuisjes op het platteland, bedreigd worden met sluiting door geldtekort. Cordaid trekt zich namelijk vanaf volgend jaar terug uit Zambia. Terwijl de ziekenhuisjes daar hun grootste inkomsten uit halen. Want het district geeft niet genoeg geld. Dus of ze het volgend jaar alle eindjes aan elkaar kunnen knopen is maar de vraag... Al zou dat een ramp zijn voor de gezondheidszorg in Zambia. Want dan worden er veel mensen op het platteland onnodig ziek en overlijden er veel mensen. Dit zou een ramp zijn. Maarja, voordat de overheid dat in gaat zien...

Na de rondleiding was het tijd om even te ontspannen en bij iemand een glaasje wijn te drinken. Om vervolgens door te gaan naar het avondeten. HEERLIJKE spaghetti! En natuurlijk weer een heerlijk toetje. Echt verwennerij!
Daarna moest Leon weer zaken doen en gingen Ellen en ik sterren kijken. Want in Chipata kan je al aardig sterren kijken, maar daar helemaal! Het is daar helemaal donker en de lucht was helder. Zelfs de melkweg gezien! Super mooi allemaal. Daarna doken we maar het bed in. Om vervolgens weer heerlijk te gaan ontbijten en het laatste stukje van de kliniek te zien. En daarna de auto in te stappen om terug te hobbelen naar Chipata, met een stop in Lumezi.

Lumezi is een wat groter ziekenhuis dan Kanianga. Compleet met operatiekamers en röntgen. Ook hier weer een gesprek over zaken en geld en een rondleiding. Allemaal erg leuk en leerzaam om te zien! Maar overal is hetzelfde probleem: Te weinig geld, te weinig werknemers en te veel patiënten.
Na de rondleiding was het tijd voor een lunch en toen hobbelde we weer terug naar ‘the city of Chipata!’.
Volgende week gaan we als het goed is naar St. Francis. Een van de betere ziekenhuizen van Zambia.

Vorig weekend heb ik mij op zaterdag vermaakt met een bezoek aan Grace, iemand die wij kennen via het Craft Centre. Zij maakt veel kleding voor ons! Natuurlijk op onze kosten, maar het is erg leuk allemaal.
Ze had ons uitgenodigd om bij haar langs te komen. Zou zij Nshima voor ons maken. Dus Ellen, Manon en ik gingen die kant op. Het was ruim een uur lopen. Maar wel een leuke wandeling door een redelijk arme wijk van Chipata. Waar de kindjes roepend en lachend om je heen komen te staan. Wel leuk om mee te maken!
Ook was het erg leuk om haar huisje te zien. Om zo beter zicht te krijgen op het leven van een Zambiaan en op Grace haar leven. En natuurlijk gewoon gezellig gekletst, wat ook een leuke manier is om het weekend door te komen!

Verder hadden we deze week weer een les voor de caregivers. Het ging over mannelijke besnijdenis. De studenten van de School of Nursing hadden dit deel voorbereid. Ze hadden een vrouw uitgenodigd die in een kliniek voor besnijdens werkt. Was wel een boeiend onderwerp aangezien de overheid het promoot dat mannen zich laten besnijden, omdat het de kans op HIV met 60% zou verminderen. Achteraf hebben wij het hier nog even met Leon over gehad. Volgens hem zou inderdaad besnijdenis de kans op HIV verminderen, had hij gelezen. Maar niet met 60%, maar met 30 of 40 procent. Verder zou besnijdenis de kans op andere SOA’s verminderen en de kans op baarmoederhalskanker verkleinen. Al met al voor ons wel boeiende les dus! Of alle informatie klopt moet ik zelf nog even checken. Maar heb daar nog geen tijd voor gehad!

De avond na de les nam Father Gabriel ons mee voor een uitje. Een ritje in de avond de heuvel op! Chipata ligt namelijk in een dal en midden in Chipata staat ook een grote heuvel. Naar die heuvel gingen wij. De weg op de heuvel zelf was erg hobbelig, maar ook wel lachwekkend. Zeker omdat Sister Emelda mee was, een erg lieve en grappige vrouw. Die snel bang is, maar daar konden we wel om lachen.
Eenmaal boven op de heuvel echt super mooi uitzicht! Een zee van lichtjes... Je kan erg goed zien waar de betere wijken zijn en waar de achterstandswijken zijn. In de achterstandwijken is namelijk alles dicht op elkaar gebouwd, dus zitten de lichtjes dichter op elkaar. In de betere wijken is het ruimer opgezet en zit er dus meer ruimte tussen alle lichtjes.
Boven op de heuvel lekker een glaasje wijn gedronken en Sister Emelda had nog wat kip en salade meegenomen. Omdat ze vond dat er wat eten hoorde bij een picknick. Op de heuvel nog wat gekletst en daarna weer teruggegaan naar huis. Het was zeker iets prachtigs om te zien!

Dit weekend mezelf vermaakt met het bezoek van twee studenten van de School of Nursing. Die hadden we uitgenodigd voor wat drinken en lekkers bij ons thuis. Zodat zij konden zien hoe wij leven. En om gewoon gezellig te doen, elkaar beter te leren kennen.
Verder moet ik dit nog even in mijn blog vermelden: Ik heb de DVD van Jacob gezien. De musical waar Rick vorig jaar in heeft gespeeld en veel voor heeft geregeld. En ik moet zeggen: Ik ben fan geworden van Boer Bakker! Onze tweede Herman Finkers!

Nou lieve mensen, ik hou maar weer op want deze blog is wel erg lang geworden. Maarja, er is dan ook veel gebeurt deze week!

Nog maar 3 weken en dan komt mijn familie! Jeej!

Liefs!