Bijna op de helft...!

In mijn vorige blog was ik geëindigd met vertellen dat wij die avond naar een graduation party gingen van de studenten van de School of Nursing.
Die avond gingen wij dus opgetut en opgemaakt (iets wat ik hier niet dagelijks doe) richting het ziekenhuis. Het feest was namelijk vlak bij het ziekenhuis.
Toen wij daar aan kwamen hadden we de studenten al snel gevonden en namen we plaats. Er was namelijk een man wat aan het vertellen. Daarna kwamen meerdere studenten en afgestudeerde aan het woord. Iedereen die wilde mocht een toneelstukje of iets dergelijks doen. Er werd trouwens vooral veel gezongen. Wel leuk om te zien!
Na de optredens was het tijd voor wat eten. Wij hadden al wel avond gegeten, want het begon om 7 uur en wij wisten niet dat er eten bij zat! Maar dat is hier volgens mij normaal op grote feesten. Het is natuurlijk ook een teken van welvaart hier. En omdat het ons niet netjes leek om het af te slaan schoven wij voor de tweede keer een avond maal naar binnen. Gelukkig was deze niet zo groot en smaakte die wel goed!
Na het eten gingen de eerste mensen al naar huis. Normaal moeten de studenten van school of nursing ook om 9 uur thuis zijn en gaan slapen. Dus de meeste hadden het wel gezien daar en waren toe aan een bed. Voor ons ging het feest nog even door. Er werd namelijk nog wat gezongen en gekletst. Om vervolgens onszelf op de dansvloer te vermaken. Maar laat hebben wij het ook niet gemaakt. Rond 10 uur liep het feest ten einde en gingen wij ook naar huis.
Het was wel een gezellig feest, goed voor de samenwerking met de studenten en leuk om een keer meegemaakt te hebben!

Twee dagen later hadden we de 1e regenbui! Volgens Dennis, de Zambiaan hier, was het maar een klein buitje. Nog niets vergeleken met wat er gaat komen. Maar toch was het heerlijk verfrissend. Ellen en Ivonne gingen ook maar gelijk de regendans doen ;-)
Sinds dat ene buitje hebben we trouwens geen regen meer gehad. Het is nu meer super warm.. Als ik niets doe zweet ik al. Ik snap nu wel goed waarom de Zambianen tussen 12 en 2 niets doen. Het is gewoon te heet!
Maar als de buien komen zal het gaan afkoelen. Kan daar wel naar uit kijken, want nu is het ook ’s nachts erg warm en dat bevorderd de nachtrust niet!
Ook de boeren kijken wel uit naar de regen. Want dan gaan de gewassen eindelijk groeien. Nu zijn ze wel bezig met stukjes land in de brand te steken. Zodat de grond straks vruchtbaarder is. Dus als wij ’s avonds uit het raam kijken zie je her en der wat brandjes. Best mooi gezicht eigenlijk. Alleen soms stinkt het wel..

Verder vorige week niet veel meegemaakt. Behalve dat hier een aantal zieken waren en zijn. Ellen was ook niet lekker. En toch flikt ze het om een les te geven vorige week woensdag. Al zag ze erg geel. Maar ik kreeg het niet voor elkaar om haar thuis te laten. Ze moest en zou mee, beetje eigenwijs maar hoor :P
De les ging trouwens wel aardig! Al kwamen de studenten weer te laat. Alles is gegeven en de caregivers hebben weer wat geleerd!
We zouden na de les met een caregiver meelopen. Maar je raad het al... Mislukt! Joyce kwam niet naar de les, dus na de les konden wij ook weer gelijk naar huis.
En zondag was Heleen jarig. 22 jaar..! Wel vervelend voor haar dat zij zich toen ook niet zo lekker voelde. Maar al met al wel een leuke dag gehad. Inclusief visite!

Deze week begon rustig. Met maandag een lui dagje. Dinsdag hadden we dit weer goed gemaakt door EINDELIJK mee te lopen met een caregiver! Zowaar had Christine zich aan de afspraak gehouden.
Het was wel een eind lopen naar de patiënten. We zijn om 9 uur vertrokken, om 12 uur weer thuis. En in totaal zijn we zeker geen uur bij de drie patiënten geweest.
Maar indrukwekkend en confronterend was het wel.. Toen we bij de eerste patiënt binnen kwamen bleek het al snel om het jonge jongetje te gaan. Ik dacht eerst dat hij malaria had en dat hij daarom op de bank lag. Maar hij had een hersenbloeding gehad twee jaar geleden en is nu vanaf zijn nek aan verlamd. Hij is 8 jaar. Praten een kauwen kan hij niet meer, slikken gelukkig nog wel. Verder lijkt het wel alsof hij door heeft als je wat zegt. Maar hij geeft geen teken ofzo waaruit blijkt dat hij je snapt. Hij krijgt een keer in de week fysio. En omdat zijn familie geen rolstoel heeft moeten ze hem op de rug nemen. En dan ander half uur heen en ander half uur terug lopen.. Best heftig om te zien..
De tweede familie draaide om een vrouw die HIV positief is. Ze voelde zich nu niet goed. Ze had eigenlijk in haar hele lichaam pijn. Toen we met haar in gesprek gingen werd het al snel duidelijk dat ze ook geen eten hebben. Ze zei: ‘Als het nu zo door gaat heb ik wel medicijnen voor mijn ziekte, maar ga ik dood verhongering’. En zo steekt het in de arme delen ook wel in elkaar. Er zijn misschien wel medicijnen. Maar de mensen hebben gewoon geen eten. Dus dan is uiteindelijk niet de ziekte die ze dood, maar verhongeren ze. Echte armoede dus..
Ook het derde gezin leefde duidelijk in armoede. Zij vroegen ons ook om geld om een bedrijfje op te starten. Maar ook zij hebben geen eten. En de kinderen kunnen niet naar school. Al kost school ‘maar’ 60.000 Kwarcha voor een school jaar op de basisschool. Dat is minder dan 10 euro! En voor dat geld koop ik hier een tas.. Toen ik dat hoorde schaamde ik mij eigenlijk wel. Wij zijn ook gewoon echt rijk. Misschien in Nederland niet, maar hier wel. Dus het beeld wat zij van ons hebben, van ‘rijke’ blanken, klopt wel. En al weet je dat het geen nut heeft om het ze het geld te geven, toch zou je niets liever doen. Want als je eenmaal tussen die armoede zit grijpt je dat zeker aan.
Wat ik zelf het lastigste van alles nog wel vind is dat Ellen en ik er niets aan kunnen doen. De behoefte voor hun ligt vooral bij eten, materialen en financiële hulp. En op dit moment kunnen wij ze dat niet bieden. Als rijke mensen zit je daar, maar vervolgens kan je niets. En we wisten het van te voren ook wel dat hier in Zambia armoede is, maar nu ik het met eigen ogen gezien heb en in gesprek ben met de mensen ben geweest is het best confronterend. Weer een bevestiging dat wij in Nederland eigenlijk niet mogen zeuren..

Morgen gaan Ellen en ik trouwens met Leon naar een ziekenhuisje in het binnenland. Ben echt benieuwd hoe dat zal zijn! Volgende week en de week daarna gaan we ook op pad naar ziekenhuisjes. Alleen die twee zijn met overnachtingen. Omdat het te ver is voor in een nacht. Het verslag daarvan komt in mijn volgende blog...!

Ondertussen zijn we al bijna op de helft... Zondag is het alweer de 21e en dat betekend dat we dan over 2 maanden thuis zijn. Het leven hier wordt ondertussen steeds normaler. Het is gewoon het dagelijkse leven hier. Wel raar om dat te beseffen. Ik merkte de laatste week ook wel extra duidelijk dat ik nu een eigen leven hier leid. En dat Nederland soms erg ver weg lijkt en ook is. Soms wel moeilijk en raar om te beseffen. Het is toch wel weer een bevestiging dat je weg bent van al het vertrouwde. Gelukkig heb ik het hier nog wel naar mijn zin hoor! En komen over 4 weken pap & mam, Elke & Ruben. Heb er wel zin in hoor! Dan zal de tijd wel vliegen denk ik..! Voor zover het dat nu al niet doet...

Liefs,
Simone

p.s. Voor degene die het nog niet wist: foto’s van Lake Malawi staan erop!